پیام تسلیت استاد درپی رحلت آیت الله حائری شیرازی (ره)

تازه به قم آمده بودم، شاید ۴۶ سال قبل، آن روزها معمول فضلا به دست ساواک ستم شاهی یا تبعید بودند و یا زندان. مدرسه حقانی بود و درسها شروع میشد و خاطرات طلاب از اساتید و از جمله این بزرگوار: درس عقائد، تحریر معالم، لمعه الدمشقیه، اخلاق وکلاسشان تنها کلاسی بو دکه حضور وغیاب نداشت و همه برای آن سر و دست میشکستیم. دل دادنهای استاد به بچه ها در بین راه، قدم زدن های ایشان در مدرسه و کلاس و… مردی فاضل، صالح، انقلابی، دوست داشتنی، به عشق آشنا، پارسا، بی تکلف، زاهد و…هر از گاه به دیدارشان میرفتم، هنوز در برابرشان احساس محبت پدرانه دارم، معمولا صبحانه مهمانشان میشدم. چندی پیش به منزل کوچک و محقرشان که محل امید دیرینه ما بود رفتم. سخن از توجه به اهل بیت (ع) بود، قسم دادند که این ربا را از اقتصاد بانکی باید جدا کرد و… به راستی او آماده رفتن بود، گرچه به دوام شاکر بود.
دیروز صبح در حین تشییع و دیشب، فرزندان و بسیاری از شاگردانشان را در کنار بدن پاکشان به سمت حرم و در کنار حضرت معصومه علیها السلام زیارت کردم. همه احساس بدرقه ای پدرانه داشتیم. اما دل خوشیم که در آن عالم در محضر اهل بیت علیهم السلام، ما را نیز به خیر یاد خواهند کرد و شفیع آن عالممان خواهند شد؛ انشاءالله

والسلام علیه یوم ولد و یوم یموت و یوم یبعث حیا

مرتضی آقاتهرانی

۹۶/۱۰/۱