صورت ملکوتی شاد کردن مؤمن

روایتی در اصول کافی به نقل از امام صادق (ع) آمده است:

فِی حَدِیثٍ طَوِیل ٍإذَا بَعَثَ اللهُ الْمُؤْمِنَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ یَقْدُمُ أَمَامَهُ کُلَّمَا رَأَی الْمُؤْمِنُ هَوْلًا مِنْ أَهْوَالِ یَوْمِ الْقِیَامَهِ قَالَ لَهُ الْمِثَالُ لَا تَفْزَعْ وَ لَا تَحْزَنْ وَ أَبْشِرْ بِالسُّرُورِ وَ الْکَرَامَهِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتی یَقِفَ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ فَیُحَاسِبُهُ حِسَاباً یَسِیراً وَ یَأْمُرُ بِهِ إِلَی الْجَنَّهِ وَ الْمِثَالُ أَمَامَهُ فَیَقُولُ لَهُ الْمُؤْمِنُ یَرْحَمُک اللَّهُ نِعْمَ الْخَارِجُ خَرَجْتَ مَعِی مِنْ قَبْرِی وَ مَا زِلْتَ تُبَشِّرُنِی بِالسُّرُورِ وَ الْکَرَامَهِ مِنَ اللَّهِ حَتی رَأَیْتُ ذَلِک فَیَقُولُ مَنْ أَنْتَ فَیَقُولُ أَنَا السُّرُورُ الَّذِی کُنْتَ أَدْخَلْتَ عَلَی أَخِیک الْمُؤْمِنِ فِی الدُّنْیَا خَلَقَنِی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْه ُلِأُبَشِّرَک؛

وقتی که خداوند بنده‌ی مؤمن را از قبرش خارج کند، با او مثالی خارج می‌شود که پیشاپیش او می‌رود. هرجا که آن مؤمن وحشتی از وحشت‌های روز قیامت را ببیند، آن مثال به او می‌گوید: نترس و اندوه ناک نشو، بشارت باد تو را به سرور و کرامت از جانب خداوند متعال. تا این که بایستد در محضر حق تعالی، پس او را به آسانی محاسبه فرماید و فرمان می‌دهد او را به بهشت، در حالی که آن مثال پیش روی اوست. پس آن مؤمن می‌گوید: خداوند تو را رحمت کند، تو خوب کسی بودی که با من از قبر خارج شدی و همیشه مرا بشارت به سرور و کرامت از جانب حق دادی تا آن که آن را دیدم. سپس، مؤمن به آن مثال می‌گوید: تو کیستی؟ آن مثال می‌گوید: من آن سرور و خوش حالی ای هستم که بر برادر مؤمنت در دنیا وارد کردی و خداوند مرا خلق فرمود تا تو را بشارت دهم.

قطعاً عمل مان در قیامت با ما خواهد بود و گریبان گیر ما خواهد شد، پس بنگریم که چه پیش می‌فرستیم.

برگ عیشی به گور خویش فرست کس نیارد زپس، تو پیش فرست.

حال که خوش حالی مؤمن این اندازه مفید است، چرا مردم آزاری کنیم. چرا در فکر خوش حالی دیگران نیستیم؟ به دنبال خوش حال کردن مردم باشیم، البته در حدود شرع و اخلاق.