جمهوری اسلامی ایران از دیر باز و به ویژه اینکه در شرایط یک جنگ اقتصادی قرار دارد. تحریمها و فشارهای اقتصادی اعمالشده بر کشور، به گواهی مقامات رسمی ایالات متحده، در تاریخ کمسابقه است. در چنین وضعیتی و با در نظر گرفتن تهدید فعالسازی مکانیسم ماشه و بازگشت تحریمهای بینالمللی، پذیرش تعهدات CFT و پالرمو، از منظر عقلانیت و منافع ملی، توجیهپذیر به نظر نمیرسد.
شبکه مقابله با تحریمها و خنثیسازی آنها، در شرایط فعلی نباید به هیچ وجه تضعیف یا محدود شود؛ بهویژه آنکه رئیس جمهور کنونی آمریکا صراحتاً اذعان داشته که سازمان FATF، ابزاری برای افزایش فشار بر کشور خواهد بود. کدام منطق و مصلحتی ایجاب میکند که با دست خود، به منافع ملی فشار بیاوریم.
در همان دوره اول ریاست جمهوری ترامپ و هم مقامات دولتی آمریکا، مکرر میگفتند: «برای قراردادن ایران در تنگنا و سختتر شدن شرایط این کشور، به اجرای کامل FATF نیاز است.»
من با حسن نیت میگویم که اگر اعضای محترم مجمع، صرفاً صحبتهای مقامات سیاسی دولت آمریکا را کنار یکدیگر بگذارند، نتیجه آن مقدمات برای آن عزیزان این خواهد بود که پیوستن به این کنوانسیونها، کشور را در تنگنای بیشتر قرار خواهد داد. به اندازه کافی، دشمنان این کشور برای سختتر شدن زندگی مردم ما تلاش کرده و میکنند، روا نیست خود ما هم به بیشتر شدن فشارها کمک کنیم، تا که آن ها به خواسته شوم خود نزدیک و نزدیک تر شوند.