در ساحت عرفان مرابطه چیست؟

در پاسخ باید گفت که ارتباط طرفینی را مرابطه گویند. این ارتباط بین نفس و یکی از سه گروه ذیل بر قرار خواهد شد که آن ها عبارتند از:

1. ارتباط نفس با خداوند متعال: چون او تنها بی نیاز و قیوم است و استوار که به هیچ کس حتی خویش محتاج نیست پس باید خود را به او بست. «یَا اَیُّهَا الَّذیِنَ آمَنوُا! اَنتُمُ الفُقَرَاءُ اِلیَ اللهِ، وَ اللهُ هُوَ الغَنِیّ»  ای مؤمنین همه فقیران خداوند هستید و او تنها بی نیاز است.
2. ارتباط نفس با امام معصوم: برای ماندن باید به ریمان محکم الهی پیوند خورد. «وَ اعتَصِمُوا بِحَبلِ اللهِ جَمیِعًا»  همه به ریسمان الهی پیوند خورید. البته حبل و ریسمان محکم خداوند امام معصوم (علیهم السلام) هستند. چنان چه در حدیث نیز آمده است که «رَابِطوُا بِالإمَامِ المُنتَظَرِ»  با امام منتظر ارتباط بر قرار کنید.
3. ارتباط نفس با خودش: جالب توجه این است که واژه «مرابطه» و زیر مجموعه آن همه بر باب مفاعله رفته اند، تا که چون «مضاربه» به معنای هرکدام دیگری را می زند، اشاره به برخوردی طرفینی باشد. «مرابطه»، گویای خود را به چیزی بستن که او هم بستگی به ما یابد. «مشارطه»، با نفس خویش شرط کردن که او هم خود شرط ما پذیرا باشد. «مراقبه»، خود از خویش کشیک کشیدن است که نفس خود از خود حراست کند. «محاسبه» خود خویشتن را به حساب کشیدن تا که معلوم شود چه کسب شده و یا چه از دست داده ایم. «معاتبه»، خود خویشتن را سرزنش کردن که چرا به وظیفه خود نیامده و آن را سامان نداده ای. «معاقبه»، نیز خود خویش را به عقوبت کشیدن تا که دیگر هر چه خواهد نکند و به راه و سرا سر نکشد.