گو این که برای دریافت روزی باید تلاش کرد، اما هرگز نباید اتاق فکر خداوند متعال شد. چه این که او خود آداب بنده پروری داند. در این باب پیامبر اکرم(صلّىاللهعلیهوآله) فرموده اند که:
«اِنَّ لِکُلِّ امرِىٍء رِزقاً هُوَ یَأتیهِ لامَحالَهَ، فَمَن رَضىَ بِهِ بوُرِکَ لَهُ فیهِ وَ وَسِعَهُ، وَ مَن لَم یَرضَ بِهِ لَم یُبارَکَ لَهُ فیهِ وَ لَم یَسَعهُ، اِنَّ الرِّزقَ لَیَطلُبُ الرَّجُلَ کَما یَطلُبُهُ اَجَلُهُ؛»[۱]
هر کس روزىاى دارد که به حتم به او خواهد رسید. پس هر کس به آن راضى و خوشنود گردد، پس آن روزی بر او پُر برکت خواهد شد و او را بس خواهد بود، ولی اگر او به آن روزی راضى نباشد، نه آن برکت خواهد یافت و نه او را بس خواهد بود. البته که روزى در پى انسان است، آنگونه که اجلش درپی اوست.
———————————————————-
[۱]. صدوق، اعلام الدّین، ص ۳۴۲.