نقدی بر انتقادات به کمیسیون فرهنگی
نقدی بر انتقادات به کمیسیون فرهنگی در واکنش به قبح‌شکنی در جشنواره فجر
باسم عالم الجبار
دو سال بیشتر از طلبگی ام نگذشته بود که ۲۱ ساله بودم، و برای اولین بار اجازه یافتم که موقت لباس طلبگی بپوشم و به تبلیغ بروم، با عده ای از طلاب تازه‌کار به اصفهان آمدیم تا به مناطق محروم اعزام شویم؛ توفیق شد که قبل از حرکت، ما را به دیدار آیت‌الله خادمی (ره) رئیس حوزه علمیه اصفهان ببرند تا که از علم و نورانیتشان توشه‌ای برگیریم.
برایم همه چیز دیدنی و تازه و جالب بود؛ سلوک ایشان، اخلاق پسندیده، تواضع، بزرگواری و… پرسیدند: خب، عزیزان کجا می روید؟ بزرگ ما گفت: فلان جا که در ضعف فرهنگی و فقر مالی و… به سر می بردند.
آقا که خوب آنجا و آن مردمان را بسادگی می شناخت، فی‌الفور فرمود: بچه‌ها بدانید! این مردمان نمی دانند که اثبات شیء نفی ما عدا نمی کند. بنده این اصطلاح را هم که قاعده ای در اصول فقه است نشنیده بودم. آناً ایشان از چهره ما فهمید که نفهمیده ایم چه می گوید؛ آن استاد بزرگ با زیرکی هر چه تمام تر توضیح شفاف و صریحی دادند که «بدانید اگر گفتید نور الله خوب است، اینها فکر میکنند یدالله بد است؛ در حالی که شما از یدالله چیزی نگفته اید! پس مواظب باشید!»
دیدم فردی می گقت «ای بابا! کمیسیون فرهنگی کجاست؟» و از این قبیل. اما وقتی به خاطر کرده های خوب تشویق کردیم و نقدی هم زدیم که به آش پخته و زحمات بسیار آفتی افتاد، مراقب باشید! دیگری نقدمان زد که «کمیسیون فرهنگی پارسال کجا بودی!!! و این حسن و آن کار را ندیدی!» عزیز! اثبات شیء، نفی ماعدا نمیکند!!