نقش تشکر قلبی در خودسازی و تربیت نفس

وی دستیابی به شکر قلبی را نیازمند تمرین و مجادله با نفس بیان کرد و افزود: شکر قلبی یعنی آنچه انسان از صمیم قلب به آن اعتقاد دارد در رفتار و عمل او نیز نمود پیدا کند که البته رسیدن به این نقطه نیازمند تمرین و مجادله با نفس است.

دستیابی انسان به مقام شکر قلبی را آغاز خودسازی دانست .خودسازی و تربیت نفس در گرو دستیابی به مقام شکر قلبی و شاکر بی چون و چرای نعمت های الهی است.

مصون ماندن انسان از گناه و معصیت در تربیت نفس محقق می شود و به واسطه رسیدن به مقام شکر قلبی و به دنبال تربیت نفس، انسان هیچگاه به دنبال گناه و معصیت نمی رود و هر مصیبت و اندوهی که به او رسد چون از جانب خداوند می داند، شاکر است.

جمله تاریخ ساز «ما رایت الا جمیلا» نمونه ای از شکر قلبی است . واقعه عاشورا مصیبت عظیمی بود که بر قلب خاندان پیامبر(ص) وارد شد ولی حضرت زینب(س) به دلیل رسیدن به مقام قرب الهی، هر مصیبت وارد شده بر خویش را از الطاف و حکمت خداوند می بیند و واقعه کربلا را به جز زیبابی نمی داند.

از نتایج و منافع نفس تربیت یافته این است که وقتی نفس انسان تربیت یابد؛ حرص و طمع دنیایی در او رخنه نخواهد کرد، عمل انفاق آسان می گردد و داشته ها و نداشته های انسان به نعمت و حکمت الهی تعبیر می شود.

این نوع شکر از مقام رضای الهی بالاتر است . زیرا وقتی شخصی به مقام شکر قلبی برسد، تنها ترس و هراس او از این است که مبادا بندگی خداوند را آنچنان که شایستگی اوست انجام ندهد و از آن جهت که هم راضی به قضای الهی است و هم در مواجهه با مصیبت شاکر خداوند است، این مقام از مقام رضای الهی بالاتر می باشد.