توجّه به تقدّم آخرت بر دنيا

مرحوم ميرزا جواد ملكي تبريزي(ره)، دربارۀ توجّه به تقدّم آخرت بر دنيا خاطره­ اي را از استاد خود، ملا­حسينقلي همدانی(رض) نقل مي­كند: «سيّدي از بزرگان شهر همدان در خدمت شيخ[1] به تحصيل فقه و تزكيۀ نفس اشتغال داشت، روزي جمعي از همدان به خدمت شيخ رسيده بودند، از يكي از برادران سيّد شكايت داشتند كه در بعضي از امور متعلّق به تجارت كوتاهي مي­كند، شيخ، سيّد را فرمود كه در نامه ­اي به برادرش بنويسد و او نامه ­اي نوشت و خدمت شيخ آورد. شيخ نامه را گشود. ديد سيّد در نامه، برادرش را به خاطر بد رفتاري با مردم مورد ملامت قرار داده و نوشته كه اين‌گونه رفتار هم اعتبار او را نزد مردم از بين مي­برد، و هم در آخرت موجب زيان و ضرر خواهد بود. چون شيخ ديد كه سيّد ضرر دنيوي را بر ضرر اخروي مقدم داشته، فرمود كه اين نوشته، شبيه نوشته ­هاي اهل غفلت است، كسي كه مراقب اعمال و رفتار خود باشد، هيچ‌گاه ذكر دنيا را بر آخرت مقدّم نمي ­دارد.»[2]
به اين تكّه داستاني كه استاد بزرگ عرفان جناب تبريزي(قدّس­سرّه) نقل فرمود با قدری تأمل بنگريد و سپس به گفتار و رفتار، اخلاق، شيوه و نقش خود توجّه کنید كه آن­ها چه بودند و ما چه و آن‌ها که بودند و ما که هستيم؟
منظور جناب ميرزا جواد آقا ملكي (اعلي الله مقامه) از «شيخ» اين‌جا، استاد بزرگوارشان آخوند ملاحسينقلي همداني (رض) است.
ملكي تبريزي، ميرزا جواد آقا، اسرار الصلاة، ص 104-105.