توجّه به تقدّم آخرت بر دنيا
مرحوم ميرزا جواد ملكي تبريزي(ره)، دربارۀ توجّه به تقدّم آخرت بر دنيا خاطره اي را از استاد خود، ملا حسينقلي(رض) نقل مي كند...
مرحوم ميرزا جواد ملكي تبريزي(ره)، دربارۀ توجّه به تقدّم آخرت بر دنيا خاطره اي را از استاد خود، ملاحسينقلي همدانی(رض) نقل ميكند: «سيّدي از بزرگان شهر همدان در خدمت شيخ[1] به تحصيل فقه و تزكيۀ نفس اشتغال داشت، روزي جمعي از همدان به خدمت شيخ رسيده بودند، از يكي از برادران سيّد شكايت داشتند كه در بعضي از امور متعلّق به تجارت كوتاهي ميكند، شيخ، سيّد را فرمود كه در نامه اي به برادرش بنويسد و او نامه اي نوشت و خدمت شيخ آورد. شيخ نامه را گشود. ديد سيّد در نامه، برادرش را به خاطر بد رفتاري با مردم مورد ملامت قرار داده و نوشته كه اينگونه رفتار هم اعتبار او را نزد مردم از بين ميبرد، و هم در آخرت موجب زيان و ضرر خواهد بود. چون شيخ ديد كه سيّد ضرر دنيوي را بر ضرر اخروي مقدم داشته، فرمود كه اين نوشته، شبيه نوشته هاي اهل غفلت است، كسي كه مراقب اعمال و رفتار خود باشد، هيچگاه ذكر دنيا را بر آخرت مقدّم نمي دارد.»[2]
به اين تكّه داستاني كه استاد بزرگ عرفان جناب تبريزي(قدّسسرّه) نقل فرمود با قدری تأمل بنگريد و سپس به گفتار و رفتار، اخلاق، شيوه و نقش خود توجّه کنید كه آنها چه بودند و ما چه و آنها که بودند و ما که هستيم؟
منظور جناب ميرزا جواد آقا ملكي (اعلي الله مقامه) از «شيخ» اينجا، استاد بزرگوارشان آخوند ملاحسينقلي همداني (رض) است.
ملكي تبريزي، ميرزا جواد آقا، اسرار الصلاة، ص 104-105.