توجّه به تقدّم آخرت بر دنیا

مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی(ره)، دربارۀ توجّه به تقدّم آخرت بر دنیا خاطره­ ای را از استاد خود، ملا­حسینقلی همدانی(رض) نقل می­کند: «سیّدی از بزرگان شهر همدان در خدمت شیخ[۱] به تحصیل فقه و تزکیۀ نفس اشتغال داشت، روزی جمعی از همدان به خدمت شیخ رسیده بودند، از یکی از برادران سیّد شکایت داشتند که در بعضی از امور متعلّق به تجارت کوتاهی می­کند، شیخ، سیّد را فرمود که در نامه ­ای به برادرش بنویسد و او نامه ­ای نوشت و خدمت شیخ آورد. شیخ نامه را گشود. دید سیّد در نامه، برادرش را به خاطر بد رفتاری با مردم مورد ملامت قرار داده و نوشته که این‌گونه رفتار هم اعتبار او را نزد مردم از بین می­برد، و هم در آخرت موجب زیان و ضرر خواهد بود. چون شیخ دید که سیّد ضرر دنیوی را بر ضرر اخروی مقدم داشته، فرمود که این نوشته، شبیه نوشته ­های اهل غفلت است، کسی که مراقب اعمال و رفتار خود باشد، هیچ‌گاه ذکر دنیا را بر آخرت مقدّم نمی ­دارد.»[۲]
به این تکّه داستانی که استاد بزرگ عرفان جناب تبریزی(قدّس­سرّه) نقل فرمود با قدری تأمل بنگرید و سپس به گفتار و رفتار، اخلاق، شیوه و نقش خود توجّه کنید که آن­ها چه بودند و ما چه و آن‌ها که بودند و ما که هستیم؟
منظور جناب میرزا جواد آقا ملکی (اعلی الله مقامه) از «شیخ» این‌جا، استاد بزرگوارشان آخوند ملاحسینقلی همدانی (رض) است.
ملکی تبریزی، میرزا جواد آقا، اسرار الصلاه، ص ۱۰۴-۱۰۵.