عید قربان و حقیقت قربانی

روز دهم ذي‌الحجّۀ را «يوم النّحر» و يا «عيد قربان» مي‌نامند. اين روز، روز فيض عامّ خداوند است. در پايان اين روز، مناسب است كه زائر، اهل بيت علیه‌السلام را كه آبرومندان درگاه خدايند، شفيع قرار داده، اين‌گونه مورد خطابشان قرار دهد: «ای سروران من! و ای عزيزانم! من با اين همه گنهكاري، شرم دارم به جانب خداوند روي كنم. شما را به پاكي و بي‌گناهي‌تان قسم مي‌دهم كه چهره‌هاي نوراني خود را شفيع من روسياه كنيد؛ چرا كه او شفاعت شما را پذيرفته است».

از اعمال ارجمند شب عيد قربان و نيز فرداي آن (روز عيد) زيارت حضرت اباعبدالله الحسين علیه‌السلام است كه پاداش آن، بخشش از گناهان گذشته و آينده و همچنين دست‌يابي به خشنودي حضرت حق جل جلاله است.

و اما درباره گوشت و خون قربانی، قرآن کریم فرموده است: «لَن ینَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَكِن ینَالُهُ التَّقْوَى مِنكُمْ»؛ این قربانی نه خونش به خداوند می‌رسد و نه گوشتش، بلكه تنها تقوای شما است كه به او می‌رسد. (سوره حج، آیه 37)

قربانی كردن همچون سایر عبادات، دارای ظاهر و باطنی است؛ ظاهر این عبادت این است كه گوسفندی را با شرایطی ذبح می‌كند؛ امّا او باید بداند كه قداست قربانی به خون و یا گوشت آن نیست. در دوران جاهلیت گوشت قربانی را به كعبه آویزان می‌كردند و به خونش تبرّک می‌جستند، ولی این‌ها هیچ‌كدام موجب قرب و نزدیكی به بارگاه خداوندی نیست. باطن و روح این عمل است كه به خداوند می‌رسد: «وَلكِنْ ینالُهُ التَّقْوی مِنْكُمْ»؛ قربانی حقیقتی دارد به نام #تقوا كه تنها آن به محضر خدای تعالی بار می‌یابد.