عید قربان و حقیقت قربانی

روز دهم ذی‌الحجّۀ را «یوم النّحر» و یا «عید قربان» می‌نامند. این روز، روز فیض عامّ خداوند است. در پایان این روز، مناسب است که زائر، اهل بیت علیه‌السلام را که آبرومندان درگاه خدایند، شفیع قرار داده، این‌گونه مورد خطابشان قرار دهد: «ای سروران من! و ای عزیزانم! من با این همه گنهکاری، شرم دارم به جانب خداوند روی کنم. شما را به پاکی و بی‌گناهی‌تان قسم می‌دهم که چهره‌های نورانی خود را شفیع من روسیاه کنید؛ چرا که او شفاعت شما را پذیرفته است».

از اعمال ارجمند شب عید قربان و نیز فردای آن (روز عید) زیارت حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است که پاداش آن، بخشش از گناهان گذشته و آینده و همچنین دست‌یابی به خشنودی حضرت حق جل جلاله است.

و اما درباره گوشت و خون قربانی، قرآن کریم فرموده است: «لَن ینَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَکِن ینَالُهُ التَّقْوَى مِنکُمْ»؛ این قربانی نه خونش به خداوند می‌رسد و نه گوشتش، بلکه تنها تقوای شما است که به او می‌رسد. (سوره حج، آیه ۳۷)

قربانی کردن همچون سایر عبادات، دارای ظاهر و باطنی است؛ ظاهر این عبادت این است که گوسفندی را با شرایطی ذبح می‌کند؛ امّا او باید بداند که قداست قربانی به خون و یا گوشت آن نیست. در دوران جاهلیت گوشت قربانی را به کعبه آویزان می‌کردند و به خونش تبرّک می‌جستند، ولی این‌ها هیچ‌کدام موجب قرب و نزدیکی به بارگاه خداوندی نیست. باطن و روح این عمل است که به خداوند می‌رسد: «وَلکِنْ ینالُهُ التَّقْوی مِنْکُمْ»؛ قربانی حقیقتی دارد به نام #تقوا که تنها آن به محضر خدای تعالی بار می‌یابد.