- زمانی را در تنهائی به سر برد. ( بعد از نماز ها ، یا لحظاتی از روز را تامل و فکر کند که چه میکند و در کجای راه است ؟ )
- با خود صحبت کند که فرصت کم است و طی راه سخت، پس از خود، طلب هم یاری و هم کاری کند.
- عضو عضو خویش (اعضاء هفت گانه: چشم، گوش، زبان، شکم، فرج، دست و پا) را سفارش کند که از هر چه حرام و ممنوع است پرهیز کند و به کدام سمت حرکت کند.
۴. عاقبت اندیشی کند: او باید به عواقب امور توجه کند. «أنَّ رَجُلا أتیَ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) وَ قَالَ یَا رَسوُلَ الله! أوصِنیِ! فَقَالَ لَهُ: فَهَل أنتَ مُستَوص إن أَنَا اوُصیِکَ؟ – حَتیَّ قَالَ لَهُ ذَلِکَ ثَلاثا – وَ فیِ کُلِّهَا یَقوُلُ الرَّجُل: نَعَم یَا رَسوُلَ الله! فَقَالَ لَهُ رَسوُلُ اللهِ (صلی الله علیه و آله) اِذَا هَمَمتَ بِأمر فَتَدَّبر عَاقِبَتهُ! فَإن یَکُ رَاشِدا فَامضِهِ، وَ إن یَکُ غَیّا فَانتَهِ.» مردی خدمت پیامبر گرامی رسید و گفت ای رسول خدا مرا سفارشی فرما! پس پیامبر به او فرمود: اگر تو را سفارش کنم می پذیری؟ سه مرتبه تکرار فرمود، و در هر مرتبه مرد پاسخ داد که ای رسول خدا عمل می کنم. پس رسول خدا به او فرمود: وقتی که به کاری همت کردی، پس در نهایت آن بیندیش! اگر در آن رشد بود آن را به انجام رسان و اگر در آن گمراهی بود آن را رها کن!